Urzędników z ratusza odsyłamy na korepetycje z historii

- Legnica przed II wojną światową, podobnie jak cały Dolny Śląsk, mieściła się w granicach państwa niemieckiego. Ziemie te od wieków nie miały kontaktów z Polską, a miasto rozwijało się gospodarczo i kulturalnie dzięki zamieszkałej w nim ludności niemieckiej. 

- Od 1 września 1939 roku trwa II wojna światowa. Legnica jednak nie doświadcza działań zbrojnych.

- Początek 1945 r. - potęga państwa niemieckiego słabnie. Alianci planują ostateczne pokonanie hitlerowskich Niemiec, którego zwieńczeniem ma być zdobycie stolicy – Belina. Od wschodu działania wojenne prowadzi Związek Radziecki, którego wojska w styczniu 1945 r. przekraczają granice państwa niemieckiego. Legnicę w obawie przed czerwonoarmistami opuszcza większość mieszkańców, którzy w pośpiechu uciekają na zachód. Znaczna część ludności cywilnej miasta ginie w czasie ewakuacji w warunkach srogiej zimy. Zwłoki zamarzniętych legniczan - matek, dzieci, starców, leżały jeszcze długo i budziły grozę na trasie Legnica - Złotoryja. Można stwierdzić, że wraz z czerwonoarmistami na początku lutego do Legnicy faktycznie dotarła II wojna światowa.

- Legnica została zajęta przez posuwającą się w kierunku Niemiec Armię Czerwoną 8 lutego 1945 roku (dokładnie armię II Frontu Białoruskiego). Wyzwolenie miasta nie miało miejsca. Wojsko niemieckie opuściło Legnicę przed przybyciem czerwonoarmistów. Jedynie nieliczne, odcięte grupy wojsk niemieckich, broniły się w okolicy Zamku Piastowskiego do 10 lutego. Gdzieniegdzie znajdywały się jeszcze walczące oddziały policji, z największym posterunkiem przy ulicy Grabskiego (dwunastoosobowym).

- Z chwilą dotarcia frontu do Legnicy 8 lutego w mieście rozpoczyna się prawdziwe piekło wojenne. Sowieci dokonywali totalnej grabieży Legnicy traktując ją jako ziemię zdobyczną, nie licząc się całkowicie z perspektywą zamieszkania i zagospodarowania tych ziem. Miasto zostało w znacznym stopniu zdewastowane, ogołocone i spalone.

- 8/9 maja 1945 roku - zdobycie Berlina i zakończenie II wojny światowej. Rosjanie świętowali także w Legnicy i z tej okazji podpalili m.in. zabytkowe centrum miasta.

W dniach 7 i 16 maja 1945 Sowieci przekazali władze nad miastem polskim władzom komunistycznym. Była to jednak władza iluzoryczna, Polacy zostali wypchnięci do września poza linie Kaczawy, której przez kilka miesięcy nie mogli przekroczyć.

- Stalin zdecydował się odebrać Polsce jej wschodnie terytoria (Kresy Wschodnie) i przekazać zdobyte ziemie na zachodzie (tzw. „Ziemie Odzyskane”) w tym m.in. Dolny Śląsk z Legnicą. W Legnicy do wiosny 1945 r. zaczyna przybywać ludność polska m.in. z utraconych terenów wschodnich, Polski centralnej, z zachodu Europy i Bałkanów. W mieście zamieszkiwało także kilkanaście tysięcy dawnych, niemieckich legniczan i około 60 tys. żołnierzy sowieckich.

- 10 czerwca 1945 r. w Legnicy z rozkazu Radzieckiego Najwyższego Dowództwa powstaje Północna Grupa Wojsk Armii Radzieckiej (PGW AR), jako jedna z czterech grup wojsk w okupowanej Europie wschodniej. Jednym z celów armii było utrzymanie gotowości bojowej ZSRR w okresie tzw. Zimnej Wojny". Innym bardzo ważnym zadaniem PGW AR było utrzymanie kontroli nad Polską. Od początku istnienia władzy komunistycznej w Polsce, jej główną podporą była Armia Radziecka, która poczyniła się do zainstalowania rządów komunistycznych. Wojska ZSRR były również gwarantem kontroli Kremla nad polskimi władzami. Rosjanie zawłaszczyli sobie niemal jedną trzecią miasta z 30 proc. jego zabudowy, czyli około 1200 obiektów, w tym strategiczne, jak wodociągi, gazownia czy przemysłowych - 300 na 500 warsztatów rzemieślniczych było w rękach Rosjan. Stworzyli miasto w mieście, totalnie podporządkowali sobie polską administracje, na którą zrzucili liczne koszty utrzymania garnizonu.

- Stalinizacja życia i budowa propagandy komunistycznej - stworzenie mitu święta 8 lutego jako daty wyzwolenia miasta. Jedną z głównych podpór władzy komunistycznej, oprócz siły, była wszechobecna i agresywna propaganda służąca komunistycznej reedukacji . Używając wszelakich dostępnych środków, starano się stworzyć nowego „socjalistycznego człowieka” i pozytywny wizerunek „bratniego” Związku Radzieckiego.

W Legnicy dużo wagi przywiązywała do pozytywnych relacji z PGW AR, czyli z wyjątkową troską otoczono propagandę zmyślonych dokonań Armii Czerwonej  i wizerunku ZSRR. Symbolem sfałszowanej historii w Legnicy był stojący do niedawna w centrum miasta pomnik. „Dnia 12 II 1950 r. w rocznicę wyzwolenia m. Legnicy, rozpoczynamy budowę pomnika wdzięczności dla Armii Radzieckiej” - taki propagandowy napis widniał na kamieniu węgielnym położonym pod budowę niedawno usuniętego Pomnika Wdzięczności dla Armii Radzieckiej” na ówczesnym placu Stalina, a dziś placu Słowiańskim.