Oskarżony o zabójstwo, po 6 latach został uniewinniony

Wbrew ustaleniom prokuratury, sądy - najpierw legnicki, potem wrocławski - uniewinniły 45-letniego dziś Jacka P., który w lutym 2017 roku w Lubinie zabił Tadeusza G. Ich zdaniem, dowody - w tym zeznania świadków - potwierdzają, że oskarżony został napadnięty przez uzbrojonego w pistolet bandytę i działał w obronie koniecznej.

1 lutego 2017 roku przypadkowy przechodzień znalazł na osiedlu Przylesie w Lubinie zwłoki Tadeusza G. Na ciele widniały liczne rany po nożu, kłute i cięte. Nieco ponad 3 miesiące później policjanci z komendy wojewódzkiej we Wrocławiu zatrzymali lubinianina Jacka P., a Prokuratura Okręgowa w Legnicy postawiła mu zarzut zabójstwa. Od pierwszych przesłuchań mężczyzna nie zaprzeczał, że stoczył z Tadeuszem G. walkę o życie, choć do zabójstwa się nie przyznawał. Po sześciu latach proces dobiegł końca a on może odetchnąć z ulgą. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy z 13 czerwca 2022 roku, w którym Jacek P. został uniewinniony, bo działał w warunkach tzw. obrony koniecznej. 

Feralnej nocy Tadeusz G. pojechał pod blok Jacka P z kominiarką i rewolwerem na amunicję gazową. Od jakiegoś czasu miał poważne problemy finansowe: musiał opuścić mieszkanie, mieszkał w użyczonym samochodzie, zadłużał się pożyczając od znajomych drobne sumy na utrzymanie, narkotyki, gry hazardowe i paliwo. Od znajomych dowiedział się, że Jacek P. będzie jechał nocą po samochód do Niemiec. Przypuszczał, że lubinianin zabierze ze sobą gotówkę i faktycznie, wychodząc z domu Jacek P. miał przy sobie równowartość 10 tysięcy euro na auto.

Oskarżony został po wyjściu z bloku zaskoczony przez bandytę w kominiarce. Doszło do szarpaniny. Świadkowie przywabieni do okien hałasem widzieli, na ile pozwalała noc, dwóch mężczyzn tarzających się w śniegu. Jedna z mieszkanek bloku widziała też w ręce bandyty rewolwer, z którego nagle padł strzał. Jej zeznania są zbieżne z tym, co mówił w sądzie jako oskarżony. Według Jacka P., kiedy mocowali się na ziemi, Tadeusz G. trzymał w ręce broń i próbował ją skierować w jego twarz. Jacek P. broniąc się chaotycznie, na oślep, zadał napastnikowi jedenaście ciosów nożem w okolice klatki piersiowej, ręki, barku, żuchwy. 

Dla sądu drugorzędne znaczenie miała odpowiedź na pytanie, czy nóż wypadł Tadeuszowi G. z kieszeni, jak twierdził Jacek P., czy też oskarżony miał go w kieszeni wychodząc z domu.

Po zadaniu ciosów lubinianin poderwał się z ziemi i uciekał, a Tadeusz G., mimo doznanych obrażeń, biegł za nim, krzycząc, że go zastrzeli. Po kilkuset metrach opadł z sił i zmarł pod płotem. Jacek P. schronił się w mieszkaniu teściowej. Nie wezwał pogotowia do rannego. Nie zgłosił się też na policję a nóż wyrzucił. Obawiał się, że przez wcześniejsze konflikty z prawem nikt mu nie uwierzy. 

"To Tadeusz G. był napastnikiem wyposażonym w broń palną i scyzoryk, a Jacek P. napadniętym. Przysługiwało mu więc prawo do podjęcia obrony przez zamachem" - pisze w uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny we Wrocławiu. "Broniący się Jacek P. użył więc takiego środka obrony, który był dostępny i zapewniał skuteczność i zyskanie przewagi nad napastnikiem, gdy inne mniej dotkliwe sposoby obrony nie przyniosły zakończenia zamachu. Odpierając atak na swoje zdrowie o wskazanym wyżej natężeniu i niebezpieczeństwie oskarżony posłużył się środkiem i sposobem obrony niewykraczającym, w opisanej sytuacji poza granice konieczności skutecznej obrony choć efektem było wystawienie na szwank dobra najwyższego – życia pokrzywdzonego, skoro innych łagodniejszych i efektywnych nie miał (wcześniej użyte mniej dotkliwe nie przerwały zamachu)."