Sprawa katowanych dzieci. Policjanci, kuratorzy i urzędnicy bez zarzutów

Umorzono śledztwo w sprawie ewentualnego niedopełnienia obowiązków służbowych przez policjantów i pracowników samorządowych z Przemkowa oraz kuratorów z Sądu Rejonowego w Głogowie. Według prokuratora, wszyscy oni mogli nie wiedzieć, że Marcin G. i Monika M. znęcają się nad synami. Młodszy, pięciomiesięczny Piotruś, zmarł po uderzeniu przez ojca. Trzyletni Filip na skutek bicia zatrzymał się w rozwoju na poziomie niemowlęcia.

42-letni Marcin G. i 37-letnia Monika M. odpowiadają przed Sądem Okręgowym w Legnicy za fizyczne i psychiczne znęcanie się nad chłopcami. W cieniu tego procesu legnicka Prokuratura Okręgowa kończyła śledztwo, w którym badała odpowiedzialność funkcjonariuszy publicznych za to, co działo się w przemkowskim mieszkaniu tej pary.

Prokurator zastanawiał się, czy którymś policjantom w posterunku w Przemkowie można zarzucić zaniechanie podjęcia czynności służbowych wynikających z Ustawy o Policji. Czy inni pracownicy odpowiedzialni za funkcjonowanie tej rodziny, postępowali zgodnie z ustawą o kuratorach sądowych, z ustawy o pomocy społecznej, z ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej oraz z ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. Czy powinni dostrzec przejawy przemocy domowej w rodzinie Marcina G. i Moniki M. oraz podjąć działania, które ochroniłyby chłopców.,

Postępowanie to umorzono na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. wobec stwierdzenia, iż opisany czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego - informuje prokurator Liliana Łukasiewicz, rzeczniczka prasowa Prokuratury Okręgowej w Legnicy. -  Analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi zatem do wniosku, że zachowanie przedstawicieli wyszczególnionych powyżej instytucji publicznych, zwłaszcza mających status funkcjonariuszy publicznych, mieściło się w granicach przyznanych im formalnie kompetencji. Działali oni w przedmiotowym zakresie na podstawie i w granicach udzielonych im uprawnień. W szczególności nie sposób przypisać tym osobom winy – i to zarówno w aspekcie umyślności, jak i nieumyślności – w zakresie ewentualnego popełnienia któregokolwiek z rozpatrywanych typów przestępstw.
W tej zaś sytuacji ocenić należy ostatecznie, iż analizowane zachowanie tych wymienionych powyżej osób nie wyczerpało znamion żadnego ustawowego typu czynu zabronionego spenalizowanego w przepisach art. 231 § 1 lub § 3 k.k., jak też ewentualnie w przepisach art. 155 k.k., art. 156 § 2 k.k., art. 160 § 1 - § 3 k.k. lub art. 162 § 1 - § 2 k.k.

W warunkach szpitalnych stosując pogłębioną specjalistyczną diagnostykę medyczną, u chłopców wykazano niebezpieczne dla ich życia i zdrowia obrażenia. Ale według prokuratury, nie ma dowodów, aby funkcjonariusze publiczni byli wcześniej świadomi ich istnienia. Nawet przy dochowaniu tzw. należytej staranności nie mogli dostrzec zagrożenia dla zdrowia i życia Piotrusia i Filipa, a tym bardziej przeciwdziałać przemocy domowej wobec dzieci. Prokuratura nie mogła im przypisać żadnej winy, umyślnej ani nieumyślnej.  

Decyzja nie jest prawomocna.